Ręka – Noga: Prowadzący daje polecenie wszystkim uczestnikom zabawy aby dobrali się w pary, np. chłopiec, dziewczyna. Chłopcy tworzą koło zewnętrzne, dziewczyny koło wewnętrzne. Koła zaczynają wirować w przeciwnych kierunkach. Na sygnał zatrzymują się. Prowadzący mówi ręka prawa – lewa ręka, lewa ręka – prawa noga, plecy – ramię, czoło plecy. Gracze jak najszybciej maja odnaleźć swoją parę i połączyć się w sposób zgodny z wydaną komendą.

Atak na zamek: Dzieci tworzą koło. Jedno dziecko wchodzi do koła i na sygnał stara się wydostać z niego. Do przeprowadzenia tej zabawy można podzielić grupę na dwa zespoły, dziewczynek i chłopców. Po zakończonej zabawie pytamy się o odczucia podczas zabawy.

Papierowa wojna: Dzieci dzieli się na dwie grupy. Każdy uczestnik zabawy ma gazetę, z której robi kulkę papierową. Na sygnał prowadzącego dzieci zaczynają obrzucać się nimi nawzajem. Po upływie ustalonego czasu wojna papierowa kończy się. Wygrywa ta grupa, u której na polu jest mniej kul. Ta zabawa może przybrać różne warianty: dzieci rzucają kulki w pozycji siedzącej lub w przysiadzie, wolno im rzucać tyłem do przeciwnika, zza pleców lub pomiędzy nogami, wykonują rzut wyłącznie lewą ręką ( leworęczni prawą ).

Szermierka łyżeczką: Uczestnicy dobierają się parami. Każde dziecko otrzymuje po łyżeczce. Na łyżeczkę kładziemy jakiś drobny przedmiot. Teraz dzieci rozpoczynają szermierkę przepychając się dłońmi. Wygrywa ta osoba, która potrafi najdłużej jednocześnie walczyć jedną ręką, a w drugiej balansować przedmiot na łyżce.

Mowa ciała: Każde dziecko otrzymuje karteczkę, na której zapisany został jakiś stan emocjonalny (wystraszony, obrażony, wściekły, wesoły, smutny, itp.), który musi pokazać. Po każdej demonstracji dzieci próbują odgadnąć, jakie uczucie miało zostać wyrażone. Podsumowaniem jest wspólna rozmowa, podczas której próbujemy ustalić:

- Po czym można rozpoznać różne stany emocjonalne?

- Jakie uczucia są łatwiejsze do pokazania i rozpoznania?

- Jakie uczucia wyrażane są w podobny sposób – tak, że trzeba uważać, by ich nie pomylić?

Walka kogutów: Dzieci parami kucają naprzeciwko siebie. Na sygnał podskakując w przysiadzie obunóż oboje próbują przepchnąć dłońmi przeciwnika tak, by stracił równowagę i usiadł na podłodze.

Węzeł gordyjski: Dzieci tworzą wąskie koło, wyciągają ramiona w kierunku jego środka, zamykają oczy i chwytają się „na ślepo” za ręce. Kiedy otworzą oczy, sprawdzają, czy nie podali obu rąk tej samej osobie lub stojącej bezpośrednio po lewej lub prawej stronie. Jeżeli trzeba, poprawiają układ. Teraz należy ten węzeł rozplątać, nie uwalniając uścisku dłoni, tak by na koniec wszystkie dzieci trzymały się za ręce tworząc koło.